آزمون طرحواره یانگ فرم بلند

کسی نیست که نیازهای عاطفی مرا برآورده کند.

من عشق و توجه کافی را دریافت نکردهام.

غالباً کسی را نداشتم که برای نصیحت و حمایت عاطفی به او تکیه کنم.

اغلب کسی را نداشته ام که از من حمایت کند، حرف هایش را با من بزند و عمیقاً نگران اتفاقاتی باشد که برایم میافتد.

در بیشتر اوقات زندگی، کسی را نداشتم که بخواهد با من رابطه صمیمی برقرار کند و وقت زیادی را با من بگذراند.

به طور کلی کسی نبوده که به من عاطفه، محبت و صداقت نشان دهد.

در بیشتر اوقات زندگی، این احساس به من دست نداد که برای فرد دیگری، شخص ویژه و ممتازی به شما میروم.

در اغلب اوقات زندگی کسی را نداشتم که واقعاً به حرف دل من گوش دهد. مرا بفهمد یا اینکه احساس ها و نیازهای واقعی مرا درک کند.

وقتی که نمی دانستم کاری را چگونه انجام دهم، به ندرت شخصی پیدا می شد که مرا نصیحت و راهنمایی کند.

نگرانم افرادی را که دوست دارم در آینده ای نزدیک بمیرند، حتی وقتی دلایل پزشکی کمی برای تایید این نگرانی وجود دارد.

من به افراد نزدیک خودم خیلی وابسته ام، چون می ترسم مبادا مرا ترک کند.

نگرانم که نزدیکانم مرا ترک کنند یا مرا به حال خود رها کنند.

احساس میکنم که حمایت عاطفی کافی دریافت نکرده ام.

احساس میکنم که روابط مهم زندگی ام چندان تداوم نداشته باشد و انتظارم این است که این روابط به زودی تمام شوند.

عادت کرده ام با کسانی ارتباط برقرار کنم که به تعهدات خود پایبند نیستند.

در نهایت، من تنها و بی کس خواهم ماند.

وقتی احساس می کنم که برایم مهم است از من دوری می کند، مایوس می شوم.

برخی اوقات آنقدر نگران آن هستم که مردم مرا ترک کنند که آنها را از خودم دور میکنم.

وقتی شخصی حتی برای مدت زمان کوتاهی مرا ترک میکند، خیلی ناراحت میشوم.

همیشه نمیتوانم به حمایت اطرافیان تکیه کنم.

نمیتوانم با مردم رابطه صمیمی داشته باشم، چون اعتماد ندارم همیشه در کنارم بمانند.

به نظر میرسد افراد مهم زندگی من همیشه تغییر میکنند.

نگرانم افرادی که دوستشان دارم، فرد دیگری را پیدا کنند و او را به من ترجیح دهند و مرا ترک کنند.

افراد نزدیک من، غیرقابل پیشبینی بوده اند؛لحظه ای مهربان و لحظه ای دیگر عصبی، ناراحت، خودمحور و پرخاشگر.

آنقدر به دیگران نیازمندم که نگران از دست دادن آنها هستم.

نمیتوانم شخصیت واقعی ام را بروز دهم یا احساس واقعیام را بیان کنم، چون میترسم دیگران مرا ترک کنند.

احساس میکنم مردم از من سودجویی میکنند.

اغلب احساس میکنم که باید از خودم در برابر مردم محافظت کنم.

احساس میکنم که باید در حضور دیگران از خودم محافظت کنم، چون در غیر این صورت عمدا به من آسیب میزنند.

اگر فردی کارهای خیلی خوبی برایم انجام دهد، پیش خودم فکر میکنم که حتما قصد و انگیزه خاصی داشته است.

دیگران دیر یا زود به من خیانت میکنند.

اغلب مردم فقط به فکر خودشان هستند.

در اعتماد کردن به دیگران مشکل دارم.

نسبت به انگیزه های دیگران سوءظن شدید دارم.

مردم به ندرت درستکار هستند، آنها معمولا ریاکارند.

معمولا به طور جدی به انگیزه های نهانی مردم فکر میکنم.

اگر فکر کنم فردی میخواهد به من ضربه بزند، پیشدستی میکنم و اول من به او ضربه میزنم.

مردم معمولا مجبورند قابل اعتماد بودن خودشان را برای من ثابت کنند، چون به مردم اصلا اعتماد ندارم.

برای اینکه ببینم مردم به من راست میگویند یا نیت خوبی دارند، آنها را امتحان میکنم.

با این باور موافقم ” دیگران را کنترل کن و گرنه تحت کنترل دیگران قرار میگیری.”

وقتی فکر میکنم که دیگران چگونه در طول زندگی ام با من به خشونت رفتار کرده اند، عصبانی میشوم.

در طول زندگی ام مردم به من نزدیک شده اند تا از من سودجویی کنند یا برای رسیدن به اهدافشان از من سوءاستفاده کنند.

افراد مهم زندگی ام، از نظر عاطفی، جسمانی یا جنسی با من بدرفتاری کرده اند.

وصله ناجور اجتماع هستم.

اساساً با مردم خیلی فرق دارم.

نمی توانم به کسی تعلق خاطر داشته باشم، انسان گوشه گیری هستم.

احساس میکنم با مردم بیگانه ام.

احساس تنهایی و انزوا میکنم.

همیشه احساس می کنم در جمع، جایی ندارم.

واقعاً هیچکس مرا درک نمیکند.

خانواده من با بقیه خانواده ها متفاوت بود.

برخی اوقات احساس میکنم کاملاً بیگانه ام.

اگر فردا ناپدید شوم، هیچ کس متوجه این موضوع نمیشود.

مردان یا زنانی که دوستشان دارم، وقتی عیب های مرا میبینند، نمیتوانند دوستم داشته باشند.

اگر کسی واقعاً مرا بشناسد، مایل نیست با من رابطه ای صمیمی برقرار کند.

ذاتاً آدم بی ارزش و مشکل داری هستم.

احساس میکنم نمیتوانم با یک زن یا مرد خوب، رابطه برقرار کنم به گونه ای که به من احترام بگذارد و از این طریق احساس کنم انسان ارزشمندی هستم. هر چقدر در این راه تلاش کنم، فایده ندارد.

شایستگی عشق، توجه و احترام دیگران را ندارم.

احساس میکنم هیچکس مرا دوست ندارد.

در بسیاری از جنبه ها، چنان شخصیت پر از عیب و ایرادی دارم که نمیتوانم در کنار دیگران راحت باشم.

اگر دیگران متوجه عیب و ایرادهای من بشوند، نمیتوانم توی رویشان نگاه کنم.

وقتی افراد مرا دوست دارند، احساس میکنم گولشان زده ام.

اغلب متوجه میشوم که به طرف کسانی جلب میشوم که از من خیلی ایراد میگیرند یا مرا طرد میکنند.

رازهایی دارم که نمیخواهم نزدیکانم به آنها پی ببرند.

تقصیر من است که والدینم نتوانستند مرا به قدر کافی دوست داشته باشند.

نمیگذارم مردم شخصیت واقعی ام را بشناسند.

یکی از شدیدترین ترس هایم این است که عیب و نقص هایم برملا شوند.

نمیتوانم بفهمم چطور ممکن است کسی بتواند مرا دوست داشته باشد.

تقریباً هیچ کاری را نمیتوانم به خوبی دیگران انجام بدهم.

هر زمان پیشرفتی در کارم به وجود میآید، احساس بی کفایتی میکنم.

بیشتر مردم در حوزه های شغلی و تحصیلی از من تواناترند.

آدم شکست خورده ای هستم.

اکثر افراد در کار (یا تحصیل) از من بااستعدادترند.

در کار (یا تحصیل) مثل بقیه باهوش نیستم.

شکست ها و بیکفایتی هایم در حوزه کار (یا تحصیل) مایه شرمساری من است.

از آنجا که در زندگی پیشرفت و دستاورد چندانی نداشته ام، اغلب در حضور دیگران خجالت میکشم.

زمانی که موفقیت هایم را با دیگران مقایسه میکنم اغلب به این نتیجه میرسم که دیگران خیلی از من موفق ترند.

احساس میکنم نمیتوانم به نهایی از پس کارهای روزمره ام بربیایم.

به کمک دیگران نیاز دارم.

احساس میکنم نمیتوانم به تنهایی گلیم خود را از آب بیرون بکشم.

معتقدم که دیگران بهتر از خودم میتوانند از من مراقبت کنند.

وقتی با یک وظیفه جدید خارج از حوزه کاری ام روبه رو میشوم، به دردسر می افتم مگر اینکه کسی مرا راهنمایی کند.

فکر میکنم در انجام کارهای روزمره، آدم وابسته ای هستم.

انجام هر کاری، حتی اگر خارج از حوزه کار (یا تحصیل) باشد، مرا ناراحت و عصبی میکند.

در بسیاری از حوزه های زندگی، خودم را آدم بی کفایتی میدانم.

اگر به قضاوت های خود در موقعیت های متداول زندگی اعتماد کنم، تصمیم های اشتیباهی میگیرم.

عقل درست و حسابی ندارم.

اصلا به قضاوت های خودم در موقعیت های روزمره اعتماد ندارم.

نمیتوانم به توانایی های خودم برای حل مشکلات روزمره اعتماد کنم.

احساس میکنم برای اینکه مشکلاتم را حل کنم، احتیاج به کسی دارم که بتوانم به راهنمایی هایش اعتماد کنم.

زمانی که بحث پذیرش مسئولیت های روزمره پیش می آید بیشتر مثل بچه ها رفتار میکنم تا یک انسان بالغ و عاقل.

متوجه شده ام که پذیرش مسئولیت های روزمره زندگی برای من خیلی سخت و طات فرسا است.

نمیتوانم از شر این احساس رها شوم که مبادا اتفاق بدی بیفتد.

احساس میکنم هر لحظه ممکن است یک فاجعه طبیعی، جنایی، حقوقی یا پزشکی برای من اتفاق بیفتد.

میترسم که مبادا فردی آواره و ولگرد شوم.

میترسم مورد حمله قرار بگیرم.

خیلی احتیاط میکنم تا مریض نشوم یا صدمه نبینم.

نگرانم که به بیماری خطرناکی مبتلا شوم، حتی وقتی که پزشک هیچ گونه علامت خطری را تشخیص نداده است.

آدم ترسویی هستم.

نگرانم که در جهان وقایع بدی نظیر جنایت، آلودگی محیط زیست و غیره رخ بدهد.

اغلب احساس میکنم که ممکن است دیوانه شوم.

اغلب احساس میکنم به یک حمله اضطرابی دچار میشوم.

اغلب نگرانم از اینکه دچار سکته قلبی یا بیماری سرطان شوم، حتی زمانی که دلایل پزشکی کمی برای این نگرانی وجود دارد.

احساس میکنم جهان جایگاه خطرناکی است.

قادر نیستم از والدینم جدا شوم، کاری که همسن و سال هایم انجام میدهند.

من و والدینم تمایل داریم خود را بیش از حد در زندگی و مسایل یکدیگر درگیر کنیم.

اگر من و والدینم، مسایل جزئی و خصوصی خود را از یکدیگر پنهان کنیم، احساس گناه یا خیانت میکنیم.

من و والدینم مجبوریم هر روز با هم صحبت کنیم وگرنه یکی از ما احساس گناه، ناامیدی یا تنهایی میکند.

اغلب احساس میکنم هویت جداگانه ای از والدینم و همسرم ندارم.

اغلب احساس میکنم انگار سایه سنگین والدینم دائم بر سر من است… به نحوی که نمیتوانم یک زندگی جداگانه ای برای خودم داشته باشم.

خیلی سخت است از افرادی که با آن صمیمی شده ام جدا شوم؛ هر گونه جدایی مرا شدیداً آشفته میکند.

هویت من چنان با هویت والدینم و همسرم گره خورده است که واقعاً نمیدانم کی هستم و یا چی میخواهم.

وقتی که دیدگاه یا عقاید من با دیدگاه و عقاید والدینم و همسرم تفاوت دارد، شدیداً آشفته میشوم.

اغلب احساس میکنم در رابطه با والدینم و همسرم، هیچگونه حریم خصوصی ندارم.

احساس میکنم زندگی مستقل و جداگانه من، والدینم را آزرده خاطر خواهد کرد.

در کار دیگران دخالت نمیکنم، چون از عواقب دخالت در آن کارها میترسم.

اعتقاد دارم اگر بخواهم هر کاری انجام بدهم، برای خودم دردسر درست میکنم.

احساس میکنم چاره ای ندارم جز اینکه به خواسته های دیگران تن بدهم، چون در غیر این صورت یا مرا ترک میکنند یا درصدد تلافی برمی آیند.

در روابطم به دیگران اجازه میدهم که بر من مسلط شوند.

همیشه به دیگران اجازه میدهم به جای من تصمیم بگیرند، در نتیجه واقعاً خواسته های خودم را نمیشناسم.

احساس میکنم تصمیم های مهم زندگی ام را دیگران میگیرند.

نگرانم که دیگران مرا طرد کنند، به همین دلیل همیشه در این فکرم که خوشایند و باب طبع دیگران باشم.

خیلی برای من مشکل است که از دیگران تقاضا کنم حقوقم را رعایت و احساساتم را درک کنند.

به جای اینکه عصبانیتم را مستقیم ابراز کنم، جور دیگری تلافی میکنم.

من بیش تر از دیگران از برخورد و ایجاد تعارض، اجتناب میکنم.

نیازهای دیگران را در اولویت قرار میدهم و گرنه احساس گناه میکنم.

وقتی دیگران را دست تنها میگذارم یا مایوس شان میکنم، احساس گناه میکنم.

من بیشتر به مردم کمک میکنم تا اینکه از آنها تقاضای کمک داشته باشم.

در نهایت کار مراقبت از نزدیکانم روی دوش من است.

اگر کسی را دوست داشته باشم، تقریباً همه کارهای او را تحمل میکنم.

آدم خوبی هستم چون بیش از آنکه به فکر خودم باشم به فکر دیگرانم.

در محیط کار، معمولاً داوطلبانه وقت بیشتری صرف میکنم یا کار بیشتری انجام میدهم.

مهم نیست که سرم چقدر شلوغ است، من همیشه میتوانم وقتی را برای دیگران کنار بگذارم.

خیلی کم توقعام، چون نیازهای من در حداقل است.

تنها وقتی خوشحال میشوم که اطرافیانم خوشحال باشند.

از بس که سرگرم مراقبت از دیگران هستم، وقت کمی برای خودم میماند.

همیشه به درد دل دیگران گوش داده ام.

وقتی به کسی هدیه میدهم، بیشتر خوشحال میشوم تا اینکه هدیه بگیرم.

اطرافیان معتقدند که من برای رفع نیازهای دیگران خیلی تلاش میکنم، ولی برای خودم کاری نمیکنم.

هر چقدر برای رفع نیازهای دیگران تلاش کنم باز هم احساس میکنم کوتاهی کرده ام.

اگر کار دلخواهم را انجام بدهم به شدت احساس ناراحتی میکنم.

برای من خیلی مشکل است که از دیگران بخواهم نیازهایم را ارضاء کنند.

نگرانم که کنترلم را از دست بدهم.

 نگرانم که اگر نتوانم خشم خود را کنترل کنم از لحاظ جسمی یا هیجانی به دیگران آسیب جدی بزنم.

احساس میکنم که باید هیجان ها و تکانه های خودم را کنترل کنم، چون در غیر این صورت احتمال دارد اتفاق بدی بیفتد.

خشم و کینه زیادی دارم که آن را بیان نمیکنم.

خجالت میکشم از اینکه احساس های مثبت ام (مثل محبت و توجه) را به دیگران بروز دهم.

از اینکه احساساتم را به دیگران ابراز کنم خیلی شرمسار میشوم.

برای من خیلی سخت است که صمیمی و بی تکلف رفتار کنم.

آنقدر خودم را کنترل می کنم که مردم فکر می کنند آدم بی احساسی هستم.

 از نظر دیگران، من آدم عصبی و ناراحت هستم

باید در هر کاری که انجام میدهم بهترین باشم، نمیتوانم بپذیرم که نفر دوم باشم.

تلاش میکنم که همیشه تمام کارها را به بهترین نحو ممکن انجام دهم.

من باید در بیشتر اوقات در بهترین حالت باشم.

سعی میکنم نهایت تلاش خودم را بکنم، خوب بودن نسبی کار هیچ گاه مرا راضی نمیکند.

آنقدر کار دارم که تقریباً در زندگی من هیچگونه آسایش و راحتی وجود ندارد.

تقریباً هیچ کدام از کارهای من به اندازه کافی خوب نبوده اند، میتوانم همیشه کارم را بهتر انجام بدهم.

باید به تمام مسئولیت هایم عمل کنم.

احساس میکنم برای پیشرفت و دستیابی به خواسته هایم، همواره تحت فشار هستم.

روابطم با دیگران صدمه دیده است، چون خیلی به خودم سخت میگیرم.

سلامتی من در خطر است زیرا به دلیل اصرار بر انجام کارهای بدون عیب و نقص، به شدت تحت استرس هستم.

اغلب لذت ها و خوشی هایم را فدا میکنم تا کارها را طبق معیارهای سختگیرانه ام انجام بدهم.

وقتی اشتباه میکنم، مستحق شدیدترین و بیرحمانه ترین انتقادها هستم.

وقتی که کاری را اشتباه انجام میدهم، نمیتوانم خودم را ببخشم یا دست به بهانهتراشی بزنم.

آدم رقابت طلبی هستم.

ارزش زیادی برای پول و منزلت اجتماعی قائلم.

 همیشه باید در هر کاری بهترین باشم